Zagospodarowanie terenu dwóch sąsiadujących działek przy ulicy Horodelskiej na warszawskim Bródnie pomyślane zostało jako dialog między zmienną skalą architektoniczną położonych tam obiektów oraz próba uchwycenia architektonicznego zamysłu relacji tych kubatur z otoczeniem. Projekt wchodzi w relację z częściowo przypadkową materialnością przestrzeni, gdzie na zaplanowane układy nasadzeń nałożyła się warstwa z czasem zawleczona lokalnie, przez wiatr czy zwierzęta.

We wczesnym etapie projektu przeprowadzono inwentaryzację zieleni uwzględniając nie tylko rośliny świadomie wybrane i posadzone, ale też te dzikie, które pojawiły się same. Oznaczono około 270 okazów, które stanowią ramę dla schematu roślinności na działkach. Na działce wschodniej, w patiach między budynkami, istniejące rośliny traktowane są niemal jak eksponaty w muzeum, które wymagają jedynie mikroulepszeń i niewielkich rozszad.

Strefa zachodnia towarzysząca nowopowstałemu atelier projektowana jest w sposób bardziej przestrzenny, co wynika również z jej skali i miejsca posadowienia budynku atelier. Wprowadzona zostaje „kubatura zieleni”, swoisty rezerwat z gęsto, nieregularnie prowadzonymi nasadzeniami zieleni leśnej. Strefa ta, z jednej strony domyka dośrodkowy układ urbanistyczny działki wschodniej, z drugiej kontrastuje z pustką patio na przedłużeniu atelier, jednocześnie świadomie wprowadzając przesłonięcia mniej atrakcyjnych widoków poza obszar opracowania oraz rozgraniczając przestrzenie prywatne przy domu własnym i gościnnym od strefy wokół nowej pracowni.

Świadomie wprowadzono grupy roślin, pojedyncze rośliny o ciekawych pokrojach oraz małą architekturę dla zwierząt stanowiące akcenty dla najbardziej istotnych widoków z wnętrza budynków i ciągów komunikacyjnych. Poprzez zachowanie częściowo przypadkowego charakteru nasadzeń na działce zachodniej (świerki, kosodrzewina, gatunki obce) ogród próbuje utrzymać i wyeksponować przypadkowość, zwyczajność i pewną prowizoryczność, tak charakterystyczne dla charakteru swojej okolicy.

Niewielkie obiekty architektoniczne zagubione są w zieleni. Mała architektura dedykowana jest przede wszystkim zwierzętom. Zaprojektowano budki dla ptaków różnych gatunków, hotele dla owadów, domki dla jeży i wiewiórek, poidełko i karmnik dla ptaków. Obiekty te mają lekki wizualnie charakter i wysmukłą formę, wyłaniającą się poza nasadzenia roślin. Użyto tradycyjnie łączone drewno opalane, które osadzone zostało na filigranowych stalowych elementach.