Port Gdańsk jest rozległym terenem o różnorodnym charakterze. W niedalekim sąsiedztwie znajdują się obszary przemysłowe i magazynowe, nieużytki zagarniane przez przyrodę, przestrzeń publiczna i miejsca o wysokiej wartości historycznej czy przyrodniczej.

Kluczowym aspektem projektu jest uspójnienie tkanki portu i stworzenie jednolitego kompleksu krajobrazowo-architektonicznego. Projekt traktuje z szacunkiem przeszłość miejsca, biorąc po uwagę aspekty przyrodnicze i urbanistyczne - z jednej strony wydobywa piękno poszczególnych budynków poprzez ich rewitalizację i oświetlenie, z drugiej uzupełnia istniejący ekosystem, odwołując się do historii przyrodniczej terenu, przywracając lokalną faunę i florę. Dzięki takiej strategii następuje nie tylko integracja architektury z przestrzeniami zielonymi, ale również uporządkowanie elementów zastanych. Umożliwia się współistnienie różnorodnych pod względem funkcji obszarów portu.

Proces estetyzacji frontów następuje zarówno w aspekcie wizualnym, jak i funkcjonalnym poprzez rozwinięcie programu użytkowego portu i jest budowany za pomocą zabiegów przestrzennych w postaci otwierających się widokowo od strony wody planów zieleni i architektury. Krajobraz staje się narzędziem do stworzenia atrakcyjnej wizualnie całościowej strategii portu, wydobywa to, co istotne z jego historii, nakreśla długofalowy i przyszłościowy scenariusz rozwoju.

Działania krajobrazowe w Porcie Gdańsk poza aspektem estetycznym budują nową ekologię miejsca - zestawienie roślin odwołuje się do historii przyrodniczej terenu. Dobór gatunkowy zieleni niskiej opiera się na roślinach zielnych, bylinach i trawach, naturalnie tworzących rodzime siedliska nadmorskiej wydmy białej (Elymo Ammophiletum), nadmorskiej wydmy szarej (Helichryso-Jasionetum litoralis), oraz nadmorskiego boru bażynowego (Empetro nigri-Pinetum). Dodatkowo, uzupełnieniem są rodzime rośliny zielne i byliny.

Atrakcyjność zieleni niskiej zaplanowana jest całorocznie, kolejne pory kwitnienia zazębiają się od wczesnej wiosny do jesieni, zimą uwydatniając strukturę roślin - ozdobnych kwiatostanów i kłosów traw w barwach szarości i żółcieni. Topografia terenu nawiązująca do naturalnych formacji krajobrazowych oraz ścieżka prowadząca przez różne typy zbiorowisk roślinnych - zbliżając i oddalając się od wody - budują nowe doświadczenie przestrzeni publicznej.