Zaprojektowano nowy krajobraz. Jednostki wydziałowe skumulowane zostały w jeden kompaktowy organizm rozciągnięty wzdłuż osi działki. Kształt budynku w pełni ulega swemu otoczeniu. Architektura adaptuje się do naturalnego zagięcia parku, wprowadzając nową linię w przestrzeni. Dominuje jeden wymiar (długość), dzięki czemu zmaksymalizowana została powierzchnia ściany wchodzącej w interakcję z parkiem. Długa, rytmiczna, jednorodna elewacja staje się tym samym ramą dla otaczającego ją drzewostanu.

Architektonicznie ukształtowany nowy krajobraz zostaje w subtelny sposób zaburzony. Wpuszczenie „oddechu“ w ustrukturyzowany program funkcjonalny szkoły nieznacznie rozpycha go i deformuje. W efekcie powstaje seria pustek, które „wciągają” otoczenie parku do środka, tworząc tym samym kompozycję wewnętrznych, otwartych i półotwartych zielonych dziedzińców, patiów, tarasów na dachach, wnęk i podwórek. Pustki w architekturze wykańczane są drewnem. Materiał ten nadaje im kameralny i ciepły charakter. Skumulowany przestrzennie kompleks akademicki pełen jest punktowych, zielonych, otwartych mikroświatów.

Projekt zakłada utrzymanie przeważającej większości drzewostanu istniejącego - 93% nasadzeń zostaje zachowanych. Architektura obiektu w sposób respektujący dla wartościowego kontekstu krajobrazowego wpisuje się między historyczne nasadzenia. Najbardziej cenne drzewa o charakterze pomnikowym, szpalery drzew wzdłuż obecnie przebiegającej komunikacji i nasadzenia buforowe oddzielające działkę od linii kolejowej w całości zachowano. Koncept „uczelni w parku” odwołuje się do tradycyjnie kształtowanych kampusów uniwersyteckich - z zielonymi dziedzińcami, trawnikami (miejscami spotkań i przesiadywania), dominującą zielenią wysoką. Proponuje się wprowadzenie drzew gatunków rodzimych oraz nasadzeń zieleni niskiej w patiach i parku, bazujących na doborze gatunków cieniolubnych o zróżnicowanych teksturach i kolorystyce zieleni. Przewidziano również zieleń we wnętrzach, o charakterze będącym przedłużeniem nasadzeń na zewnątrz budynku.